ABOŻEŃSTWO DWUDZIESTU SOBÓT

„Kochajcie tę modlitwę, oddawajcie się jej z zamiłowaniem i nabożeństwem” (Ojciec Święty Pius IX).

„W XVI wieku reformacja w formie kalwinizmu ogarniała coraz większe regiony Francji. Wielu reprezentantów francuskiej szlachty przechodziło na stronę protestancką (hugenocką), co wzmacniało konflikty w kraju. W roku 1562 wybuchła pierwsza wojna z hugenotami. Jednym z ważniejszych punktów obrony hugenotów było La Rochelle, które dzięki swoim rozbudowanym fortyfikacjom uchodziło za jedną z najsilniejszych hugenockich twierdz. Hugenoci stanowili poważne zagrożenie dla katolickich królów Francji, wymuszali na nich kolejne ustępstwa, a w razie sprzeciwu organizowali zbrojne powstania. Król Ludwik XIII nie zamierzał jednak iść na kolejne kompromisy z heretykami i przeciwstawił się ich żądaniom. W odpowiedzi na to hugenoci zorganizowali kolejne zbrojne powstanie przeciwko królowi, a to oznaczało wojnę z całą katolicką Francją. Król chciał jej uniknąć, jednak hugenoci byli nieustępliwi. Rozpoczęła się kilkuletnia wojna, której kulminacyjnym punktem było zdobycie przez Ludwika XIII hugenockiej twierdzy La Rochelle (oblężenie to jest znane wszystkim miłośnikom „Trzech muszkieterów” Aleksandra Dumasa, ojca). To przesądziło o wyniku wojny na korzyść katolickiej Francji.

Czy jednak było to zwycięstwo tylko króla i jego wojska? Podczas gdy trwały zacięte walki i szala zwycięstwa przechylała się to w jedną, to w drugą stronę, matka króla, Maria Medycejska, w dominikańskim kościele św. Honoraty w Paryżu zanosiła żarliwe modły różańcowe wraz z wiernym katolickim ludem. Różańcowe nabożeństwo powtarzano co sobotę. A dominikanie, pełniący obowiązki kapelanów w królewskim wojsku, rozdali w tym czasie ponad 15 tys. różańców.

Po zwycięstwie, na polecenie króla, to właśnie oni pierwsi weszli do zdobytej twierdzy, śpiewając Litanię do Najświętszej Maryi Panny. Król pragnął wyrazić swoją wdzięczność Matce Bożej za ocalenie Francji i osobiście położył kamień węgielny pod nową świątynię. On też wybrał patronkę nowego kościoła – Matkę Bożą Zwycięską, tak później ukochaną przez św. Teresę z Lisieux. Nabożeństwo piętnastu sobót nadal odprawiane we Francji, wkrótce zostało zatwierdzone przez władze kościelne i obdarzone odpustami. Być może jednak pozostałoby ono znane tylko na terenie Francji, gdyby nie papież Leon XIII, który w 1883 r. ogłosił encyklikę Supremi apostolatu officio, poświęconą modlitwie różańcowej, w której wskazywał właśnie różaniec jako skuteczne duchowe narzędzie wobec społecznych bolączek. Encyklika ta zainspirowała Bartola Longa do szerzenia tego nabożeństwa we Włoszech. To właśnie Bartolo w swoich książkach, a przede wszystkim w piśmie „Różaniec i Nowe Pompeje” szerzył nabożeństwo piętnastu sobót na cały katolicki świat. Wspomina o tym sam bł. Jan Paweł II w swoim Liście Apostolskim o różańcu:

„Szczególny zaś charyzmat, jako prawdziwy apostoł różańca, miał bł. Bartłomiej Longo. Jego droga świętości oparta była na natchnieniu, jakie usłyszał w głębi serca: Kto szerzy różaniec, ten jest ocalony! Na tej podstawie czuł się powołany do zbudowania w Pompei świątyni pod wezwaniem Matki Bożej Różańcowej na tle ruin starożytnego miasta, do którego zaledwie zdążyła dotrzeć nauka chrześcijańska, zanim zostało pochłonięte w 79 roku przez erupcję Wezuwiusza, a które po wiekach wyłoniło się ze swych prochów, dając świadectwo o światłach i cieniach cywilizacji klasycznej. Przez całe swoje dzieło, a zwłaszcza przez «Piętnaście Sobót», bł. Bartłomiej Longo rozwinął chrystologicznego i kontemplacyjnego ducha różańca, znajdując mocną zachętę i oparcie u Leona XIII, «Papieża różańca»”.

16 października 2002 roku bł. Jan Paweł II wprowadził tajemnice światła. Od tego momentu odprawia się nabożeństwo dwudziestu sobót. Nabożeństwo to jest szczególnie żywe w Sanktuarium w Pompejach. Organizuje się je zwłaszcza przed dwoma najważniejszymi dla Sanktuarium świętami – dniem upamiętniającym wmurowanie kamienia węgielnego pod świątynię (8 maja) oraz świętem Matki Bożej Królowej Różańca Świętego (pierwsza niedziela października).

Na czym polega praktyka nabożeństwa dwudziestu sobót?

Nabożeństwo zawiera w sobie udział w Eucharystii (do pełnego uczestnictwa potrzebna jest spowiedź i Komunia św.), następnie kontemplację tajemnic różańcowych poprzez odmówienie całego albo części różańca świętego. Dodatkowo pięć pierwszych sobót miesiąca to nabożeństwa wynagradzające, o które prosiła siostrę Łucję Matka Boża w Fatimie. W każdą kolejną sobotę przez odmówienie całego Różańca lub przynajmniej jednej jego części, których całość stanowi ewangeliczną historię naszego życia. W trakcie Nabożeństwa Dwudziestu Sobót jest pięć pierwszych sobót wynagradzających za grzechy świata, o które prosi Matka Boża w Fatimie ukazując się siostrze Łucji.

Łaskami słynące nabożeństwo 20 sobót odbywa się w sanktuarium św.Jana Sarkandra w każdą sobotę, począwszy od 25 maja (2013) roku, a zakończy się 5 października przed uroczystością Królowej Różańca Świętego. Za każdym razem wierni o 8.15 odmawiają Różaniec, a następnie uczestniczą we Mszy świętej o godz. 9.00.

Nabożeństwo jest obłożone licznymi odpustami przez papieży, także przez Jana Pawła II piszącego o tym w liście o Różańcu „Rosarium Virginis Mariae”. Praktyka 20 sobót ma też błogosławieństwo bpa Tadeusza Rakoczego Ordynariusza Diecezji Bielsko-Żywieckiej.

Niebieska Królowa ujawniła upodobanie do tego nabożeństwa, darząc swoich czcicieli uzdrawiającą mocą i szczególnymi łaskami, o czym świadczą liczne świadectwa. Oddaj się i Ty w opiekę Królowej Różańca Świętego, która wyprasza dla nas łaski u Swojego Syna poprzez niezwykłą praktykę sobót różańcowych („Królowa Różańca Świętego” nr 1(1)/2012 oraz 1(5)/2013).

„Wszystko przez Różaniec, przez umiłowanie Różańca i pokorną wierność w Różańcu, w Mojej i Syna Mojego miłości” (MB do Barbary Kloss).